Bazı masallar güncellenmeli diye düşünüyorum.
Bunlardan biri de bu masal.
Özeti;
Bir zamanlar yaşlı ve yorgun bir eşek varmış.
Güçten düşünce sahibi artık beslemek istememiş.
Eşek de buralardan gitmek gerek demiş.
Bir sabah erkenden yola çıkmış.
Yolda iki büklüm bir köpekle karşılaşmış.
Avda sahibine yardımcı olmayacağını fark edince sahibi salıvermiş.
Eşek köpeğe, “Bremene gelsene, beraber şarkı söyler, Hayatımızı devam ettiririz” demiş.
İki kafadar yollarına devam ederken bir evin damında oturan üzgün bir kedi görmüşler.
Kedi, “çok yaşlı olduğum için artık fare yakalayamıyorum. Kediler benimle dalga geçiyorlar” demiş.
Kediye hikayelerini anlatıp, onlar ile gitmesini istemişler.
Üç kafadar yolda şarkılar söyleyip giderken.
Yolları bir çiftlik evinin önünden geçmiş.
Çiftlikten gelen gür bir ses ile irkilmişler
İçeriden bir horoz, “sonum geldi, bu akşam beni kesip yiyecekler” diye bağırıyormuş.
Eşek, “sakin ol, böylesine güçlü sesinle bize çok şey katarsın. Bizimle gel şarkıcı olalım” demiş.
Gün boyunca yürümüşler.
Yorulunca, üzerine gecenin karanlığı da basınca.
Bir şeyler yemek ve uyumak için yer aramaya başlamışlar.
Yol üzerinde bir kulübe görmüşler.
Horoz, uçarak pencereden içeriye güvenli olup olmadığına bakmaya gitmiş.
İçeride nefis bir sofra.
Başında da birilerini görmüş.
Durumu arkadaşlarına anlatmış.
Eşek, bir planım var demiş.
Birbirlerinin sırtına tırmanmışlar.
En altta eşek, onun üstünde köpek.
Köpeğin sırtında kedi ve nihayetinde en üstte de horoz.
Kulübenin dibine kadar yaklaşıp.
Hep bir ağızdan bağırmaya başlamışlar.
Çıkan gürültüden ve gölgesi devasa gölgenin içeri yansımasını gören içerdekiler korkup kaçmış.
Biraz sonra dört kafadar sofraya oturmayı planlamışlar.
Diye devam eden bir hikâye.
Durup dururken nereden çıktı bu mızıkacılar mı diyorsun.
Haklısın.
Bende bilmiyorum.
Son günlerde olan biteni görünce.
Öylesine geldi işte.
Dilerim.
Masalın sonunda Bremen halkının bu mızıkacılardan çektiğini kimse çekmesin.
Çok çekti halk.
Çook.
